Güldüğün zaman herkes seni mutlu sanıyor?
Oysa o gülüşün altında ne hıçkırıklar ne gözyaşları sel olup akmıştır.
Bunu kimse bilemez.
Sen bile kendini mutlu sanıyorsun.
Oysaki hangisi acılarına gökyüzü olmuşta seni gerçekten tanıyor, tanımıştır? Hiç kimse seni senden daha iyi tanıyacak değil!! Sırtında yediğin kamçıların bile haddi hesabı yokken kendini mutlu sanmak ahmaklıktan başka ne ki?
Götü kırık birkaç kelimeyi yanyana getirebiliyorsun diye de kendini avutma? Mutluluk mezarda başlar her zaman….
